Tot ik afgelopen dinsdag ineens enorme niesbuien kreeg op het werk en ik woensdagochtend wakker werd met een dikke keel en een verstopte neus. In de loop van de dag werd vooral die verstopte neus steeds voller - en daarmee irritanter - maar hé, we hebben allemaal wel eens last van een flinke verkoudheid! 's Avonds at ik nog gezellig bij een collega, hoewel ik me wel steeds iets minder ging voelen. Ik ging dus lekker op tijd naar bed, zodat ik donderdag vol nieuwe energie aan de tientallen deadlines op kantoor kon werken.
Tja, en toen sliep ik voor geen meter en had ik 's ochtends een nog vollere neus - dat had ik ook niet voor mogelijk gehouden - potdichte voorhoofd- en bijholtes, spierpijn en koorts. 'Niet zeiken, maar gewoon gaan', dacht ik en zo zat ik om 07.45 uur op mijn fiets naar het station. Halverwege zag ik in hoe absurd dit was en maakte ik vastbesloten, maar met een schuldgevoel van heb ik jou daar richting mijn collega's, rechtsomkeert.
Op zo'n moment blijf ik steeds maar malen of ik wel 'ziek genoeg' ben om me ziek te melden, maar al gauw bleek dat ik zo echt niet had kunnen werken. Vanochtend vond de griep het nodig om nog een stapje verder te gaan met als gevolg dat mijn hoofd op ontploffen staat, waardoor ik niks kan beginnen. En aangezien ik dus niks doe, kan ik ook niet goed slapen; ik ben niet vermoeid genoeg ondanks twee gebroken nachten en mocht ik toch per ongeluk in slaap vallen dan hoest ik mezelf wel weer wakker.
In het vervolg pas ik wel op met mijn triomfantelijke gedachten over het te slim af zijn van de griep. Want hij heeft duidelijk gewonnen, zowel van mij als van de griepprik. Well played...
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten