Het is iets wat ik me niet kan voorstellen, me niet wil voorstellen. Dat je pas net bent begonnen, je plannen en dromen aan het uitstippelen bent en dat je dat in één ruk wordt ontnomen. Laura heeft geen keuze of ze het zich wel of niet kan voorstellen, het is nu eenmaal zo. En daar haalt zij ook haar kracht uit. Ze laat de kanker niet bepalen of ze gelukkig is. Ik vind het bewonderenswaardig dat een vrouw van slechts twintig jaar oud een voorbeeld voor ons allemaal kan zijn.
Laura heeft geen bucketlist met grootse plannen en dingen die ze nog wil doen. Ze wil gewoon genieten met haar familie, vriendinnen en haar hulphond Tirza. En daarom doet ze de dingen waar ze zin in heeft zodra ze er zin in heeft. Anderen geven haar soms het gevoel dat dit niet voldoende is, waarschijnlijk omdat we allemaal wel de verhalen kennen over dromen als zwemmen met dolfijnen. Natuurlijk is daar helemaal niets mis mee, maar Laura vindt voldoening in de kleine geluksmomenten van het leven. Ze Leeft het Leven met een hoofdletter.
Ze geeft ook een boodschap mee, namelijk dat we allemaal meer zouden moeten doen wat we willen en waar we gelukkig van worden, zonder erover na te denken wat anderen hiervan vinden of wat anderen van ons verwachten. En hier legt ze de vinger op de zere plek bij mij, want dat is precies waar ik altijd mee bezig ben. Ik heb dromen, ik heb ambities. Maar daar doe ik vrij weinig (eigenlijk niets) mee, omdat ik bang ben voor het oordeel van anderen. Laura laat zien dat het niet uitmaakt wat de rest vindt, de enige die telt ben jij zelf. Diep van binnen weet ik dat - weten we dat allemaal - maar ik durf hier nog niets mee te doen.
Laura is jonger dan ik, maar al vele malen wijzer door hetgeen ze heeft meegemaakt en nog steeds meemaakt. Met haar boek leert ze mij een belangrijke les: 'Leef, het is al later dan je denkt'. Die zin heeft ontzettend veel indruk op mij gemaakt, net als de rest van het boek.
Laura, bedankt dat je de afgelopen heftige jaren van jouw leven hebt willen delen en bedankt dat je mij hebt wakker geschud. Je bent een inspiratie en je hebt gelijk; het leven is te kort om niet te doen wat je wilt, droomt of wenst. Het spijt me dat jij daar op deze manier achter moest komen. Ik zal jouw levensles met mij meedragen.
Ik kan jullie niet anders dan aanraden het boek van Laura te lezen. Ook kun je Laura volgen op haar blog, waar ze je onder andere inspireert om te Leven alsof het je eerste dag is.
De flaptekst van Leef!
Laura Maaskant is vijftien als ze voor het eerst hoort dat ze een zeldzame vorm van kanker heeft. Na een lang en zwaar behandeltraject lijkt ze genezen, en pakt ze de draad van haar jonge leven weer op. Ze maakt haar vwo af en gaat studeren in Amsterdam.
Maar dan keert de ziekte terug. De prognose is ongewis, haar levensverwachting beperkt. Nogmaals loodzware behandelingen ondergaan wijst Laura af. Ze gaat voor kwaliteit van leven; niet met een bucket list, maar 'gewoon', met haar vrienden en haar familie, en in haar werk. Zoals ze zelf zegt, ervaart ze haar leven nu juist heel intens.
In Leef! beschrijft Laura niet alleen wat de ziekte haar heeft gekost, maar ook wat die haar heeft opgebracht: de mogelijkheid om te genieten van de tijd die haar nog rest, en elke dag diepgaand te beleven.
Zie haar blog: www.lauramaaskant.nl
Een hartverscheurend eerlijk verhaal over een jonge vrouw met kanker. Niet het vechten voor genezing, maar het vechten voor persoonlijke groei staat centraal. Laura beschrijft ultiem geluk vanuit de schoonheid van vergankelijkheid. - Maarten van der Weijden
