Vandaag schrijf ik een wat minder vrolijk en gezellig bericht dan gewoonlijk, maar helaas bestaat het leven nu eenmaal niet alleen maar uit leuke dingen en hoogtepunten.
Iemand uit mijn nabije omgeving heeft deze week een dierbare verloren. Niet zomaar een dierbare, maar één van haar ouders. Ondanks dat het eraan zat te komen, blijft zoiets natuurlijk een schok. En als dat voor mij al zo is, hoe zal het dan voor haar voelen?
Op momenten als deze, waarop je hoort hoe iemand die je goed kent persoonlijk wordt geraakt door een groot verlies, sta je erbij stil hoe het zou zijn voor jezelf als jij degene was in die positie. Tenminste, dat is wat ik doe. Niet zo lang geleden - ik denk een week of twee - hadden mijn beste vriendin en ik het er nog over dat we ons niet kunnen voorstellen hoe het zou zijn als onze ouders zouden overlijden. Anders nog: we wìllen het ons niet voorstellen.
Maar zoiets kies je uiteraard niet, degene die deze week haar dierbare moet begraven had dat ook liever niet gedaan. Mijn vader zei nadat ik hem vertelde over het overlijden dat hij langzaamaan ook bij de generatie gaat horen die overlijdt. Ik wil(de) er niets van weten, maar natuurlijk weet ik dat het zo is.
Deze week is de begrafenis en dat is pas de vierde in mijn leven. Om heel eerlijk te zijn ben ik een beetje zenuwachtig. Hoewel ik degene die is overleden niet persoonlijk ken en nog nooit heb ontmoet, voel ik spanning voor de afscheidsdienst. En weer de gedachte: als het voor mij al spannend is, hoe is het dan voor de dochters en geliefde? Ik maak me uiteraard om andere dingen druk dan zij, maar toch. Het moet voor hen ondraaglijk zijn.
Ik hoop dat het nog lang, héél lang duurt voordat ik iemand van zo dichtbij verlies en ik hoop dat ik de nabestaanden van de overledene een flintertje steun kan bieden door aanwezig te zijn en respect te tonen voor degene die zij zo lief hebben gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten